Survival of the Fittest

Zo eindelijk weer een verhaaltje? dat is alweer een tijd geleden, krijg je ervan als er geen internet is.
Dus het laatste verhaal is alweer van een tijd geleden en normaal schrijf ik over elke dag een stukje.. maar deze keer niet want wij hebben in het ziekenhuis gewerkt en wat er daar die dagen is gebeurd... Dus hierbij de ervaringen uit het Monze Mission Hospital.

De eerste dag dat we gingen werken in het Monze Mission Hospital. We wisten alleen nog niet hoelaat we bij het ziekenhuis konden zijn, want Theresa had dit allemaal geregeld. Stella belde naar het ziekenhuis en uiteindelijk zijn we maar gewoon gegaan. Eenmaal in het ziekenhuis en voordat we aan het ??werk?? konden was het ongeveer half 10.
Het werd al snel duidelijk dat het fysio werk hier niet overeenkomt met het werk thuis.
De fysio?s hier bekijken de röntgen en gipsen dit dan vervolgens in.
Je zou denken dat ze daar dan wel aardig wat lessen daarover hebben gehad, maar niet was minder waar want ze hebben 1 les gehad en de rest leren ze in de stages en tijdens werk.
Het gips gaat er hier bij kinderen al na 3 weken af! En als het er dan net is afgehaald mobiliseren ze het gewricht meteen in de eindstanden! Pijnlijk? maar pijn is niet van de gezichten af te lezen.
Toen was het tijd om de ward?s door te lopen. De eerste ward waar we heen gingen was voor vrouwen die net een kindje hadden gekregen.
Het was een shock!
De ward zo er zo uit als 1 die je in een film zou zien waar net een ramp is geweest.
Hygiene kennen ze niet, en er lagen vrouwen met pasgeboren kindjes op de grond!
Toen de rest van de ward?s langs, en deze werden er nou niet echt beter op.
De kinder ward, was ook druk bezet. We zagen kindertjes waarvan je de ribben kon tellen, kinderen met HIV en malaria. Ik had niet gedacht dat ik ooit zo een ziekenhuis zou zien.
Vol alle indrukken zijn we weer naar het HFC gegaan, en we keken ertegen op om de dag erna weer te moeten.
De 2e dag in het ziekenhuis, we moesten er om half 9 zijn. Maar voordat we weg konden kwam eerst de doos met al het lekkere eten aan!! HALELUJA
Als echte afrikanen kwamen wij optijd om 9 uur aan bij het ziekenhuis. En vandaag waren er 2 fysio?s.
Als eerste gingen we weer de ward?s af, en ik kon het nog steeds niet aanzien.
Toen kwamen we in de mannenward, helemaal afgeladen denk wel 80 man. En weer geen hygiene.
We kwamen aan bij een man met een bovenbeenfractuur. Dit normaal gesproken 1 bot waren er nu 2.
De fysio?s besloten om tractie eraan te geven tegen de pijn. Ze kennen hier verder geen pijnmedicatie!!
Om de tractie toe te passen moest het been worden opgetild, en zonder te kijken werd dit ook gedaan.
Ik zag het ??gewricht?? wat er niet hoort te zitten alle mogelijke kanten op bewegen.
En ondertussen gaf de man geen krimp!! Ongelooflijk.

De mensen hier zijn zo ongelooflijk hard voor zichzelf, je kan gewoon geen pijn van de aflezen.
Zelf niet in de ogen.. hieruit blijkt maar weer dat the survival of the fittest nog steeds aan de orde is hier. Zwakte tonen is hier geen optie.

De laatste dag in het ziekenhuis, het was de dag van de orthopedic clinic , wij met ze 3en vertegenwoordigde het HFC.
9 uur zou het beginnen en dit keer waren we er ook netjes 9 uur.
Alleen dacht de arts dat het wat later begon..
Wij wachten? en wachten en wachten en wachten.
Die klote arts kwam om 2 uur aankakken!!!! 2 uur! We hebben 5 uur op deze man gewacht.
Sommige patienten waren al aan het wachten vanaf 6 uur ?s ochtends.
Dus wij wilden snel beginnen.
Omdat hij zo verschrikkelijk laat kwam had hij maar max 3 minuten per patiënt, en er waren wel 100 patienten die allemaal geduldig op hem zaten te wachten.
Al snel kwam de eerste patient van het HFC. Een meisje met een bovenbeenfractuur.
Er was een recente foto, en de breuk zat er nog steeds.
Dus na eerst gezegd te hebben dat de breuk er nog steeds zat ging de arts toch nog even kijken.
Hij duwen op de breuk en bewegen, en het meisje maar gillen!
Dus roos die zei er wat van en de arts was het hier niet mee eens, hij is de arts en hij weet alles beter!
Wat een arrogante klootzak.
Omdat ze nu 2 maanden die breuk had en nog pijn voelde (wat logisch is aangezien de breuk ernog steeds zat) zat het tussen haar oren. Ze moet gewoon flink oefenen dan gaat het vanzelf over!
Deze beste man had nog meer van deze rare opmerkingen en wij konden er niks tegen doen, alleen ja zeggen.
Het enige voordeel van roos haar actie was dat nu alle patienten van ons snel achter elkaar werden gezien! Top konden we weer zo snel mogelijk weg.
Toen moesten we met de patienten nog terug naar het centrum en ook hier moesten we even op wachten.
Dus in totaal hebben we deze leuke dag gewoon van 9-half 6 gewacht.
Geduld is een schone zaak..?
Wat een slopende, vermoeidende en wachtende week was dit!
NOOIT MEER NAAR HET MONZE MISSION HOSPITAL!